Jest na Morzu Śródziemnym wyspa, sławna głównie dzięki swoim pięknym wybrzeżom. Zdecydowanie mniej znany jest jej interior, na pozór dziki i niegościnny. Jednak ci, którzy już poznali wyspę „od środka”, pozostaną na zawsze pod wrażeniem nie tylko krajobrazu, ale i mieszkańców – ludzi silnych i pogodnych. Bliski kontakt z naturą, zdrowe jedzenie, praca fizyczna sprawiają, że Sardowie żyją w harmonii i w dobrym zdrowiu doczekują późnego wieku.
I właśnie od Sardynii zaczęło się moje wędrowanie, a chodzenie stało się jednym ze sposobów poznawania świata. To jedna z pierwszych aktywności, dzięki której jako małe dzieci, zaspokajamy w sposób czynny coś więcej, niż tylko biologiczne potrzeby, dominujące w pierwszej fazie życia. To ciekawość świata i chęć odnalezienia w nim własnego miejsca zachęca nas, by wstać i ruszyć przed siebie. Ileż ekscytacji i zachwytu towarzyszy tym pierwszym eksploracjom! Lecz w miarę upływu czasu chodzenie staje się czymś zwyczajnym, czasem wręcz nużącym, czynnością chętnie zastępowaną przez dostępne środki komunikacji, które mogą nas przemieścić szybciej, skuteczniej, dalej… A tymczasem powrót do odkrycia na nowo prostej przyjemności z pieszych wędrówek czy nawet ze zwykłego spaceru może być kluczem do odnalezienia w sobie na nowo tej dawnej radości i ekscytacji! A przy okazji na pewno do wsparcia zdrowia i większej sprawności fizycznej, która pozwoli zachować niezależność i radość życia także w późniejszym wieku.
Życie w harmonii oznacza uproszczenie codzienności, a do chodzenia wystarczy niewiele: minimum zdrowia i sił oraz dobre buty. Także i w tej prostocie kryje się piękno. Chodzenie może stać się czymś w rodzaju nawet jeśli nie życiowej filozofii, to chociaż strategii pozwalającej, bez wstępnych warunków, każdego dnia na nowo spotykać się ze sobą i światem.
Chodzenie może wyglądać różnie: to mogą być dalekie wędrówki piesze, kiedy przemierza się, dzień po dniu, trasę wyznaczoną do odległego celu. To także wycieczki krótsze, spacery w lesie, medytacja w ruchu. To wreszcie także i i bardzo symboliczne szlaki, przemierzane z uwagą i intencją. One także mogą pomieścić „wszystko”. Tajemnica leży w tym, na co kierujemy uwagę, jak bardzo jesteśmy obecni w podarowanej chwili.
O tym wszystkim opowie w prelekcji dr Agnieszka Jeż, muzykolożka, bibliotekarka i podróżniczka, która odnalazła radość w chodzeniu zarówno na długich szlakach w Polsce, Italii, Norwegii czy Irlandii, jak i w codziennej drodze do pracy przez park. Podzieli się z państwem opowieściami z podróży, pomysłami na krótkie i ciekawe weekendowe wypady za miasto oraz praktycznymi wskazówkami, ułatwiającymi życie wędrującym. Prelekcji towarzyszyć będzie pokaz slajdów.
dr Agnieszka Jeż – muzykolożka, bibliotekarka, podróżniczka. Mama trzech córek, pracuje w Żydowskim Instytucie Historycznym.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego
